't Is nu dinsdagochtend 3 februari 2009 rond 6u30 's morgens. Dimi ligt nog goed te slapen (er wordt weer een heel hectare bos neergehaald). Maar ik lig al wakker in ons bedje. De zonnestralen vallen door het grote raam naar binnen. Buiten op het balkonnetje staan mijn trekschoenen en hangt de met de hand gewassen was te drogen. Over de was gesproken : we zijn tijdens deze reis nog geen enkele wasserette tegen gekomen. We kunnen wel onze was in elk guesthouse of hotel laten doen. Maar je mag wel niet te nauw kijken : zwarte sportbroekjes hebben nu een bruine schijn, groene T-shirts worden plots appelblauwzeegroen en in vele kledingsstukken zitten kleine gaatjes ... De meeste mensen doen de was hier nog met de hand, en de droogkast is een hele dag in het zonnetje hangen. Strijken gebeurt zelden (in de echte luxe hotels krijg je natuurlijk een mooi gewassen en gestreken was terug, maar je betaalt dan ook wel de westerse prijzen). Tegen het einde van onze trip zal Thailand een paar schoenen en enkele kledingsstukken rijk zijn. Oooh er komt beweging in mijn wederhelft : "nog effkes, nog ... " en hij begint weer aan zijn gezaag...
We zouden vandaag eens lang uitslapen, maar uitslapen betekent hier niet tot 12u in uwen tram liggen, wel tot 8u ... Het leven begint hier heel vroeg. Om 5 a 6u hoor je mensen op de straat, vertrekken en komen bussen aan, beginnen handelaars te werken en hoor je al stilletjes gezang in de gang van ons guesthouse...
Het leven begint hier vroeg, maar het eindigt ook vroeg. Om 22u 's avonds vind je zelden nog een restaurantje open. Soms zijn er nog enkele bars die open blijven tot middernacht en uitzonderlijk tot 2u 's nachts. Dus kruipen wij hier vroeg onder de wol en worden wij automatisch met onze Aziatische medemens wakker.
Straks gaan we ontbijten in het mini cinema'ke waar we met mijn verjaardag geweest zijn, nl. Bobby Brewers. Je kan het vergelijken met Starbucks. 's Morgens kan je het CNN news bekijken, en nadien worden er een hele dag "gratis" films gedraaid, met als voorwaarde iets consuneren natuurlijk ... Het is er best wel gezellig. Een klein zaaltje met een 12 tal plaatsen. Je zit, hangt of ligt in comfortabele zetels. Een serveerster komt je bestelling opnemen. Net of in je eigen woonkamer TV kijkt.
Vandaag is het voor ons een luilekkerdagje. We beginnen met Goodmorning Vietnam in Bobby Brewers, nadien wordt het een dagje van inkopen doen, vlucht reconfirmeren, dit verslagje en foto's op het net zetten en wat lezen over Thailand...
Thailand, onze laatste bestemming op deze reis. Binnen welgeteld 30 dagen staan we terug op Belgische bodem. Best wel een raar gevoel. Enerzijds kijken we uit naar dat moment : ouders, familie en vrienden terug zien, ons eigen bedje, een badkamer zonder natte voeten, een proper toilet met veel WC papier en een kleerkast met meer dan 10 kledingsstukken ... Maar anderzijds is dit ook alleen maar de luxe van het leven dat we gewoon zijn. Daar beleef je niet zoveel nieuwe ervaringen op zo'n korte tijd, kom je niet op plaatsen die je blijven verbazen, ontmoet je zelden nieuwe mensen vanuit de hele wereld die je een andere kijk op het leven kunnen geven.
Een ding heb ik opnieuw geleerd, het opnieuw leren inzien : dat je je leven zelf in handen hebt, dat je zelf verantwoordelijk bent voor je eigen keuzes. Thuis kon ik ontevreden of teleurgesteld zijn over bepaalde situaties, mensen, keuzes in ons leven maar nu - door alles even van op afstand te bekijken - besef ik dat je het zelf in handen hebt, dat je zelf knopen moet doorhakken, keuzes moet maken, met je hoofd tegen de muur lopen om tevreden en gelukkig te zijn met jezelf en je eigen leven...
Mijn poepie ontwaakt net, brabbel wartaal uit, en loopt met zijn smurfteen tegen het bed richting toilet ... toch schoon he getrouwd zijn ... whahahaha...
Even een schrijfstop ...
Hier stopt de monoloog, het schrijversduo neemt de overhand.
Het is nu 11u30 en de film Goodmorning Vietnam heeft ons opnieuw kunnen ontroeren met dat vleugje humor.
Ooit willen we het voor ons nog stukje onbekende Vietnam bezoeken, het noorden en het midden. Men had ons verteld dat de Vietnamezen onvriendelijke mensen zijn (vooral in het noorden). Wij kunnen tot nu toe alleen maar zeggen dat ze mondiger en luidruchtiger zijn dan de Thai en de Camvodianen, ze toch wel beter Aziatisch Engels spreken en echt wel te pruimen zijn!
Eerst publiceren we deze tekst, en dan proberen we nog enkele foto's te uploaden.
Tot Thailand!!!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten